:.(

 uçuştan önce son 21 saatim ve ben evde oturmuş, kocamdan ayrı kalacağım için ağlıyorum.. yaklaşık 3 gün sonra istanbula inmiş olucam ve havaalanına beni karşılamaya gelmiş insanları görünce onlara sarılıp sevinçten ağlıcam.. 41 gün sonra istanbuldan uçağa binip aucklanda doğru 2 günlük bir yolculuğa çıkıcam ve yine havaalanında anneme sarılıp ağlıcam.. son olarak da 43 gün sonra evime gelip önce kocama kavuştuğum için sevinçten sonra da ama annemi ve kedimi özledim diye üzüntüden ağlıcam.. adım gibi biliyorum yapıcam bunları..

ağlak denen insan evladı var ya o benim işte..

bi de ben ağlarken bu kadar normal görünmüyorum :/

 son 7 gün.. yani yazıyla yedi, ingilizce seven, almanca,ispanyolca ve diğer dilleri bilmediğim için onlar hakkında yorum yapamıcam ama hepsinde var bir karşılığı.. bende ise şu an yedinin karşılığı türkiye.. gerçi yola çıktıktan ancak 2 gün sonra varmış olucam ama olsun önemli olan başlamaksa eğer auckland havaalanından çıktığım an itibariyle türkiye de sayılırım dimi..

heyecanlıyım hemde fena halde.. rüyamda sürekli ya uçağı kaçırıyorum ya da bavulumu evde unutuyorum ve hep dehşet içinde uyanıyorum..

birazcık da burukluk var ama.. arkamda tek başına bir adam bırakıyorum, 5 hafta yapayalnız kalacak bir adam.. kendimi bazen onun yerine koyuyorum ve acaba gitmesem mi diyorum.. yazık ona çok yalnız kalacak.. biliyorum ki o gitse ben çok yalnız hissederdim.. sonra da 5 hafta dediğin nedir ki diyorum kendi kendime sana burda yaşattığı 1 yıllık cehennemin yanında 5 haftanın lafımı olur.. ama yine de elimde değil işte üzülüyorum onun için ama bişeyi değiştirmez bu ben 7 gün sonra türkiyeye gidiyorum..

son 7 gün.. hemen bitmesini istediğim son 7...

günün şarkısı ;)

"ara beni ara yar
arasıra ara yaaaarrr
arasıra arasan
beni biraz oyalaaarrr "

diye bir şarkı vardı bir zamanlar.. sözleri yanlış hatırlıyorum belki de emin değilim ama saatlerce söylüyorum işte doğru ya da yanlış ;) öylesine kendi kendime.. söyledikçe mutlu hissettim kendimi saçma bi şekilde.. demek ki bazen çok basit şeyler yetiyor, hiç bir şey düzeltemez dediğimiz boktan hayatlarımızda bir umut ışığı yakmaya.. bugün bunu tekrar farketmek güzel..

hadi hep beraber ara beni ara yaaarr arasıra yaaaarrr :))

emptiness

içimde eksilen birşeyler var sanki.. mutlu olmam gereken anlara bile gölge düşüren, beni hep yarım bırakan tuhaf bir his.. bir yanım mutluluk çok yakın derken, diğer yanım kandırma kendini diye çığlıklar atıyor beynimin içinde.. ölümün ağırlığı gibi çöküyor üzerime mutsuzluk.. çırpınsam kurtulurum belki ama ne inancım var artık ne de enerjim.. sadece bitsin istiyorum herşey.. bitsin ve ben boşluğumda kaybolayım.. hayat bensiz devam etsin ve ben küçük penceremden olan biteni seyredeyim.. sadece bir seyirci olmanın huzurunu yaşamak istiyorum ve hiç olmanın hafifliğini.. yorgun düşen ruhum özüne kavuşana kadar.. ben yine ben olana kadar.. aşk eskisi gibi iliklerime işleyene kadar.. belki de sonsuza kadar..

gündüz oldu hüzünlendim ben yineeee

 saçma sapan ruh hallerine büründüm yine durduk yere.. oysaki ağustos geldi, kışın sonuna doğru yaklaştık ( güney yarımkürede yaşamak böyle bişi işte ) ve havalar da yavaştan toparlamaya, güneş arada bir de olsa o gül yüzünü göstermeye başladı, öyle ki çamaşırları dışarda kurutabiliyorum artık ( ev hanımı olmak tuhaf bir durum herşeyin karşılığı ev işine denk geliyor artık lugatımda :/ )... ama benim içimde bir sonhabar, bir hüzün havası.. anlamsız.. gün itibariyle türkiye uçuşuma 22 gün kalmışken hemde.. bir yanım ertele şu tatili adam gibi iş aramaya bak hayatını düzene sok artık diyor, diğer yanım hele bi git gel bak herşey nasıl da yoluna girecek modunda... kişilik çatışması böyle bir şey değil diye tahmin ediyorum ama bu içimdeki sesler hayra alamet mi işte ondan da emin değilim.. ne heyecanla nasıl deli bi mutlulukla aldım uçak biletimi ve üzerinden 2 ay geçmeden doğru mu bu yaptığım moduna geçtim.. ufff yapacak bişeyim yok diye elimde olan tek şeye takıyorum sanırım.. bir an önce 25 ağustos gelmeli ve ben yola çıkmalıyım yoksa yapıcam bi delilik gibime geliyor... fenaaaaa..